Ovaj velikomučenik i ugodnik Božiji, car Lazar rodio se 1329 godine u gradu Prilepu. Još kao dete bio je blage naravi, oštrouman i dobrodušan. Vaspitavan je u hrišćanskoj veri i pobožnosti. I kao takav od Boga dobi mnoge darove, koje umnoži, te tako darovit privuče na sebe pažnju careva i bi uzet na dvor cara Dušana, gde postade slavan i uvažavan od svih zbog svoje čestitosti, viteštva i pobožnosti. Oženi se carevom rođakom, Milicom, kćerkom kneza Vratka, koja je bila od loze Nemanjića. Godine 1353, bi mu dato dostojanstvo kneza.

Blagočestivi gospodar Srpski, Lazar bio je veoma Hristoljubiv i tu svoju ljubav ispoljavao je prema Crkvi Božijoj. Njegova najveća briga je bila da izmiri Srpsku i Carigradsku Patrijaršiju. Kao izaslanika Carigradskom patrijarhu poslao je monaha Neaniju, da ga zamoli da sa Srba skine prokletstvo (anatemu), što bi i učinjeno. Borio se ovaj ugodnik Božiji protiv Turske najezde i u sukobu, koji se odigrao 15 juna (28. juna po novom kalendaru) 1389. godine protiv Turskog cara Murata bi posečen. Telo mu je preneto i sahranjeno u njegovoj zadužbini, manastiru Ravanici (kod Ćuprije), a zatim preneto u Ravanicu (Sremsku), odakle je 1942 godine preneto u Sabornu Crkvu u Beogradu. Sada se njegove svete i čudotvorne mošti nalaze u manastiru Ravanica kod Ćuprije, gde se dešavaju mnoga čudesa i isceljenja bolesnih i ubogih. Svima onima koji mu se sa iskrenom molitvom obrate on pomaže.

Za vreme svog života obnovio je manastir Hilandar i Gornjak, podigao manastir Ravanicu i Lazaricu i mnoge druge crkve i manastire.

S pravom možemo reći da Svetosavski svenarodni ideal i program: "Sve za Hrista - Hrista ni za šta" niko nije u potpunosti ostvario kao sveti car Lazar. On je to ostvario opredelivši se za carstvo nebesko i prinevši sebe za kosovsku žrtvu i sa sobom sav narod Srpski. Učinio je to iz čisto Jevanđelskih razloga što i sama pesma kaže:

"Zemaljsko je za malena carstvo,

a nebesko uvek i doveka".

Kao sin jednoga sveštenika odmalena težio za duhovnim i podvižničkim životom. Odbegao u Svetu Goru, kada su roditelji hteli da ga žene. Docnije se vratio i podvizavao se u Ibarskoj klisuri i Dečanima. Kada nasta mnogonačelije i borba o prvenstvo u državi, pa nažalost i u crkvi, Sabor izabra Jefrema za patrijarha na mesto upokojenog Save 1375. godine. Kada mu je saopšten izbor, on se gorko zaplakao, no nije se mogao otkazati. On je venčao kneza Lazara za cara 1382. godine, otkazao se prestola i predao ga Spiridonu, a on se opet povukao u pustinju; no po smrti Spiridonovoj, 1388. godine, umoli ga car Lazar te se ponovo primi dužnosti. Upravljao srpskom crkvom u teško vreme Kosovske propasti i docnije do 1400. godine, kada skonča, u osamdeset osmoj godini svoga života, i preseli se ka Gospodu, koga je ljubio. Mošti mu počivaju u manastiru u Peći.

Posle povlačenja svetog patrijarha Jefrema u samoću. saborski je izabran za četvrtog patrijarha srpskog ovaj sveti Spiridon, godine 1380. On mudro upravljaše srpskom Crkvom i u svemu pomagaše blagočestivom knezu Lazaru. Godine 1380. on „sa celim saborom svete i velike naše Crkve" potvrdi darove kneza Lazara manastiru Ždrelu, kao i povelju Lazarevu crkvi Vavedenja Presvete Bogorodice na Ibru. 2. marta 1382. godine odobrio je sa knezom Lazarom osnivanje kinovitskog manastira Drenče, zadužbine monaha Doroteja i sina njegovog Danila (potonjeg patrijarha srpskog Danila III). Povelja je izdata u Žiči, gde je tada opet bilo sedište patrijarhovo. Posle pogibije Lazareve i ostalih Srba na Kosovu, i patrijarh Spiridon se uskoro prestavi, 11. avgusta 1389. godine, i otide ka Gospodu Kome je služio.